Maand: augustus 2018

Op vrijdag 24 augustus varen we van Teulada naar Cagliari. Het plan is om een week naar Marina del Sole te gaan, maar ze hebben maar plek voor één nacht. Zodoende komen we in Marina Sant’Elmo terecht.

We krijgen een mooie ruime plek, maar de aanblik in het water is even schrikken. Het schijnt door het slechte weer te komen.

We gaan eerst maar eens een indruk van de stad opdoen. Het is ongeveer een half uur lopen naar het historisch centrum.

Daarna gaat de ontdekkingstocht per fiets. Cagliari is een grote stad met grote verkeerswegen waarop ontzetten hard wordt gereden. Toch zijn er ook wel enkele rustige fietspaden te vinden…….

…… rondom de zoutmeren en ……

…… bij het Poetto strand. We zien daar twee meisjes lopen met kleine bakjes patat. Mmmmhhhmm, wat ruikt dat lekker. We gaan op zoek naar de plek waar ze dat gekocht hebben en dat is niet zo ver uit de buurt.

Door het fietsen zijn we hongerig en we krijgen twee hele grote bakken patat. Wat kan patat op z’n tijd toch lekker zijn! Een grote fles water erbij en we kunnen er weer tegenaan. Terug op weg naar de boot.

Vanuit de ankerplek Porto Malfatone arriveren we om 18.00 uur in Marina Teulada. We melden ons aan en vragen naar de prijs. Deze is € 80.00 per nacht informeert de receptioniste ons. Marco zegt:”Dat is veel, we willen graag twee nachten blijven”. Hierop vraagt iemand achter ons (naar later blijkt de bazin) wat we daarvoor dan wel willen betalen. Nou zegt Marco € 100,00 waarop ze gelijk zegt “Okay”. De receptioniste zet hele grote ogen op.

De volgende dag gaan we lopend op weg naar Teulada, wat 8 km verder landinwaarts ligt. We willen daar boodschappen doen en dan met de bus terug. Na zo’n 2 km zien we zo’n donkere lucht, dat we rechtsomkeert maken. We zijn net op tijd bij de bar, nemen een Spritz en bekijken vanaf daar de onweersbui. Na de bui halen we enkele boodschappen bij de nabijgelegen camping. Het weerbericht voor morgen ziet er niet goed uit en we vragen de receptioniste de prijs voor nog een nacht; ze gaat van € 70,00 naar € 65,00. We vragen haar te overleggen met haar bazin; de prijs wordt dan € 60,00.

De volgende dag pakken we de bus naar Teulada. De bardame van de haven heeft voor Janny een afspraak gemaakt bij de kapper om 18.30 uur. We wandelen eerst wat rond in Teulada en gaan op zoek waar de kapperszaak is. Janny vraagt of ze eerder geknipt kan worden en dat is geen probleem.

Na de knipbeurt is het tijd voor de lunch: focaccia uit de steenoven.

We staan er een poosje voor in de rij, maar dit alles is een leuk schouwspel. De prijs van de foccacia is een gift. Het schijnt een cultureel evenement te zijn. Het smaakt ons prima.

Vervolgens kijken we nog even rond voordat de nieuwe onweersbui losbarst. We schuilen bij een bar onder het genot van een Spritz en nemen een taxi terug naar de haven.

Vrijdag 17 augustus verlaten we Marinatour Carloforte opnieuw om te gaan ankeren bij Spiaggia Guidi. Het water is daar mooi helder, waardoor we zien dat we toch wel dicht bij enkele rotsblokken komen. Dus halen we het anker op en gooien we het verder van de kant opnieuw uit. Zo, dat voelt beter. Marco grijpt de kans om wat pokken van de boot te verwijderen. Dat is net zoiets als water naar de zee dragen; voordat je het weet zit de huid weer vol.

De volgende dag nadert in de avond een fikse onweersbui.  De meeste boten om ons heen vertrekken naar hun thuishaven Calasetta of Carloforte. We overwegen om terug naar de haven te gaan, maar willen dat eigenlijk niet. Ondertussen is er flinke swell, wind en regen tijdens de onweersbui. Gelukkig blijven er nog twee andere boten voor anker liggen en na zo’n drie uur is het weer gedaan met de bui. Na een relatief rustige nacht vertrekken we zondagochtend naar Porto Pino. We zien alweer donkere luchten aankomen, maar denken dat het zo’n vaart niet loopt. Helemaal mis; de bui achtervolgt ons. Op sommige plekken zien we het regenen, maar dit blijft ons bespaart. De bui achter ons is opeens verdwenen, maar voor ons……..

 

Voor de bui liggen we voor anker. De volgende dag ankert sy Amica achter ons en kletsen we eventjes bij. We gaan met de bijboot via het haventje de rivier op om ons vuilnis weg te brengen. We willen daar ook nog even rondkijken, maar de volgende bui komt er alweer aan.

Ondertussen zijn er hier heel wat meer boten voor anker komen liggen. Gelukkig komt er na regen weer zonneschijn………..

….en tijd voor een klusje: rubber dakluik schoonmaken en insmeren met vaseline. Dinsdagochtend verruilen we Porto Pino voor Porto Malfatano. We vinden een zandplaat tussen het zeegras voor ons anker en liggen muurvast.    Het is hier lekker rustig, maar dat blijft niet zo. Er komen meerdere zeilboten aan om te ankeren voordat de bui losbarst. De bui komt en Navionics geeft aan, dat we een krabbend anker hebben. Janny zegt dat we nog steeds in dezelfde positie liggen ten opzichte van de boot naast ons. Dat klopt, maar deze blijkt ook aan het krabben te zijn en haalt z’n anker op om op een andere plek opnieuw te ankeren. Rest ons niks anders te doen dan ook ons anker te lichten en te zoeken naar een andere plek waar we rustig kunnen slapen.

Na 12 dagen verblijf in Marinatour Carloforte vertrekken we 0p 10 augustus 2018 naar Calasetta om daar te ankeren. Het ligt in het noorden van het schiereiland Sant’Antioco en de afstand is maar 5 nm. In eerste instantie werkt de afstandsbediening van de ankerlier niet, maar bij de tweede poging wel. We ankeren op 3 meter diepte in (volgens de pilot) goeie ankergrond. De windverwachting is niet meer dan 7 kn en zou afnemen, maar neemt alleen maar toe. Om 22.00 uur bemerken we dat het anker krabt en willen we het ophalen. Opnieuw werkt de afstandbediening van de ankerlier niet en  Marco haalt het handmatig op met de hendel. Na een half uur komt het boven en kiezen we ervoor om terug naar Carloforte te varen. Dit is ons bekend en we hopen aan de kademuur te kunnen liggen.

De kademuur is helemaal leeg en om 00.15 uur meren we aan. Er staat een man op de kade, die een lijn van ons aanpakt. Hij vertelt een zeeman te zijn en dat zeemannen elkaar helpen. Het voelt als een warm welkom. De volgende ochtend hebben de marinero’s ons al zien liggen en helpen ons opnieuw de haven in.

Marco probeert het probleem met de afstandsbediening van de ankerlier op te lossen. Hij heeft daarbij alle hulp gekregen van onze redder in nood Huib en overig advies van Martin. Op maandagochtend 13 augustus roept hij verheugd Janny erbij: “Hij doet het weer, kom je kijken”? Janny kijkt maar …… “Net deed t’ie het en nu niet meer. Ik weet niet meer wat te doen”. Vervolgens komt Carlo en zegt: “Nessun problema”. Hij komt met een nieuwe afstandsbediening en monteert hiervoor een nieuwe plug. Ankerprobleem opgelost!

In Italië schijnt niet altijd de zon. De één zoekt bescherming tegen de regen onder een tas en de ander probeert een kleedje.

De inwendige mens wordt ook niet overgeslagen. We eten heerlijke verse pasta van Luxoro en vinden lekkere kaas bij de Conad.

De marinero’s van Marinatour zijn zeer behulpvaardig. Ze begeleiden boten in en uit hun mooringplek. Omdat wij er wat langer liggen, maken we af en toe een praatje met elkaar. Voor buitenlanders is deze haven voornamelijk een doorgangshaven, hoewel er enkelen zijn die er een jaarplaats hebben. Voor ons wordt het tijd om te vertrekken. De weerberichten zien er goed uit. Het afrekenen valt echter tegen: vrijdag 10 augustus betalen we nog € 45 per nacht en een week later is dit € 75, maar betalen uiteindelijk € 62 per nacht.

Op 29 juli vertrekken we om 06:40 uur uit de hoofdstad Mahon op Menorca richting Sardiniē. Er staat weinig wind, maar we gaan gemiddeld zo’n 7 knopen omdat we de zeilen bij hebben staan. We gaan wel wat schuin over BB en na vier uur controleren we of er diesel uit het mangat is gekomen. Oh nee hè, het is opnieuw gebeurd. We overleggen of we omkeren of doorgaan. We kiezen voor doorgaan om het dieselpeil te verlagen. Het is rustig weer en  we gaan druk aan de slag om de dieselluiers te vervangen door schone luiers. Eigenlijk vinden we het niet erg om even hard te werken. Vervolgens eten we daarna warm; hebben we dat ook alvast maar gehad. Om 21:05 varen we de Italiaanse wateren binnen.

We hebben een prachtige volle maan en alle tijd om daarvan te genieten. We houden om de beurt ongeveer drie uren de wacht. Om 09:10 uur komt Sardiniē in zicht en bij het naderen daarvan neemt de wind toe zoals voorspeld. Om 13:45 uur leggen we met 25 knopen wind aan in haven Marinatour. Dit alles met behulp van de Marinero’s; ze duwen zo je boot de goeie kant op. We hebben zowaar ruimte naast de boot en liggen niet stijf tegen elkaar aan; heerlijk!

Als eerste verruilen we de Spaanse voor de Italiaanse vlag; een nieuwe vlag is echt wel nodig. We hadden allerlei vlaggen van onze kinderen gekregen en daar is deze er één van. Aanmelden bij het havenkantoor is nog niet mogelijk vanwege de siësta. Wij volgen het Italiaanse voorbeeld en duiken ook nog even ons bed in.

Na alle formaliteiten verkennen we het stadje Carloforte en belanden op een terras om een spritz te nemen. We krijgen er lekkere hapjes bij, horen Italiaans om ons heen en zijn helemaal in onze nopjes.

Er moet echter ook gewerkt worden; er komt een monteur voor het mangat van de dieseltank. Wij hadden al wel het rubber gekocht, maar konden niet de juiste maat holpijp vinden. Het was goed om gezien te hebben hoe hij te werk ging. Verder heeft Janny een aanvaring met het deksel van de koelbox waardoor ze naar de pronto soccorso moet en dat nog wel op haar verjaardag.

Verder vermaken we ons met enkele wandelroutes. Voor ons zijn deze een uitdaging omdat we na het startpunt nauwelijks verdere aanwijzingen tegen komen.

Vrijdag 10 augustus vertrekken we naar Calasetta om daar te ankeren.

Op 20 juli vertrekken we om ongeveer half acht in de ochtend naar Menorca met als doel Ciutadella. Onderweg hoopt Marco een vis aan de haak te slaan, maar het enige resultaat is een warboel van visdraad aan zijn hengel. Bij Ciutadella blijk dat er geen plaats is en ook de meeste cala’s liggen vol.

Uiteindelijk vinden we een ruime ankerplek in de prachtige Cala Santa Galdana. Dat “ruim” blijkt maar van korte duur. Een motorboot komt wel heel erg dichtbij (foto rechtsboven met onze railing erbij), een zeilboot houdt zijn motor aan om van ons weg te kunnen varen en een andere motorboot gaat zonder bemanning richting zee (foto rechtsonder). Het is nooit saai om voor anker te liggen.

We gaan met het bijbootje op pad voor een zondagswandeling op de berg. Daar aangekomen zien we ineens een hele donkere lucht; gauw naar beneden en terug naar de boot. Net op tijd daar voor de bui losbarst. Er komen heel veel boten naar de Cala. Iedereen vindt een plek en er is niks aan de hand; zo kan het dus ook. Na de bui vertrekken de meesten weer richting zee. Dat is wat wij de volgende ochtend ook doen; we gaan naar Mahon.

De eerste nacht liggen we in Marina Mahon voor € 137,26; zoveel willen we eigenlijk helemaal niet betalen voor alleen maar een ligplaats; verdere faciliteiten ontbreken er. Vervolgens reserveren we een plek bij Marina Esmen voor € 72,27; ook daar geen faciliteiten maar scheelt in ieder geval aanmerkelijk in prijs.

We genieten in ieder geval enorm van deze prachtige omgeving. Aan de overkant van de Marina is een gezellige bar. Elke avond is het er druk en de muziekstijl varieert per avond. Tijdens de salsa-avond drinken we daar een mojito en dansen volop mee met de anderen. Op zondagochtend 29 juli varen we het havengat uit op weg naar Sardiniē.